باز هم روز میثاق با ولایت رسید و مردم دوباره به خیابان آمدند و با ولی امر مسلمین جهان عهدی دوباره بستند برای ادامه این راه پرفراز و نشیب، همین مردمی که اصطلاحا به آنها عوام می‌گویند، در صورتی که با بصیرت تر از بسیاری از اهل علم اند،دوباره آمدند تا به دشمنان ثابت کنند که پشت اسلام و ایران عزیز خواهند ماند. آمدند بگویند نمی‌توان از حق، سخن گفت و باطل را کاری نداشت،باطل به تو کار خواهد داشت نمی‌توان از علی سخن گفت و به معاویه کار نداشت،معاویه به تو کار خواهد داشت. آمدند ثابت کنند که در حرف، پشت اسلام و ایران نیستند بلکه در عمل ،حافظ اسلام و ایرانند اما متاسفانه برخی که ادعای دینداری و انقلابی بودنشان گوش فلک را کَر کرده است خبری از آنها نیست. شنیدم استادی گفته است ما با ماندن پای درس و درس خواندن در کلاس، مُشت محکمی به دهان آمریکا می‌کوبیم. اینان کسانی‌اند که اگر در زمان حسین علیه السلام هم بودند همین حرف‌ها را تکرار می‌کردند. شهید آوینی عزیز فرمود: (کارهایتان را برای خدا نکنید، برای خدا کار کنید تفاوتش تنها در این است که حسین در کربلا در حال جنگ باشد و تو برای رضای خدا دنبال کسب دانش باشی) در زمانی که حسین را به قتلگاه می‌برند درس خواندن تو چه فایده‌ای دارد؟حسین را دریاب نه کتاب و درس را،در زمانی که زینب کبری را به اسارت می‌برند درس خواندن تو برای رضای خدا چه فایده‌ای دارد؟ در زمانی که ابلیسان و خنّاسان زمان تمام تلاش خودشان را می‌کنند تا میهن عزیزمان ایران را دچار ناآرامی و اغتشاش کنند ایا حضور در کلاس درس واجب‌تر است یا کفِ میدان بودن؟ آیا حضور پشت میز واجب‌تر است یا در صحنه بودن؟ بدانید حتی حضور یک نفر بیشتر هم باعث رعب و وحشت در دل دشمنان و امیدواری برای ملت ایران و دوستداران انقلاب اسلامی ایران میشود و هر توجیهی برای نبودن در این حماسه بزرگ، بی‌شک دروغی بیش نیست و خُسرانی بزرگ نزد پروردگار جهان است. امید است به زودی جشن مرگ استعمار و عُمال آن را بگیریم. باید برای خدا ایستاد فقط همین. آخرین دست نوشته های یک طلبه